We moeten onze kinderen klaar stomen voor de maatschappij!!!
Dat is wat ik steeds vaker hoor. Van ouders die ik spreek, in mijn praktijk of daarbuiten. Van mensen die mij goed bedoelde adviezen willen geven over mijn kind(eren). Van professionals, leerkrachten, enz.
Ik ben het daar dus NIET mee eens!
 
Want ben eens eerlijk, kijk eens naar de maatschappij?
Oorlogen, (machts)misbruik, leugens, onrecht, depressie, burn-out, bore-out, en zo kan ik nog vele woorden bedenken die de huidige maatschappij (onder andere) omschrijven.
Is dat waar ik mijn kind(eren) voor klaar wil stomen? Nou, nee, bedankt!
 
Vorig jaar kreeg ik dit voor het eerst zelf te horen over een van mijn kinderen: “we” moeten hem klaar stomen voor de maatschappij, zei de speltherapeut die hem hielp om meer inzicht te krijgen in de reactie van andere kinderen en zijn invloed daarop.
Haar vraag aan ons was: ‘hoe gaan jullie ermee om als Jip ‘s morgens zegt dat hij buikpijn heeft?’
Mijn antwoord was: ‘eerst praktisch kijken of er fysiek iets aan de hand is (honger, naar de wc, zoiets) en is dat niet het geval, dan speelt er waarschijnlijk spanning. Afhankelijk van wat er speelt blijft hij een dagje thuis om weer even bij te komen, uit te rusten,  te doen wat hij dan nodig heeft’. 
Nou, daar vond ze iets van, want ‘als hij later dan een baan heeft, meldt hij zich om de haverklap ziek’.
Ik denk van niet! Ik denk dat je kind, als je het leert om te luisteren naar zijn lijf, bekend maakt met wat het lichaam aangeeft, later als volwassene heel goed voor zichzelf kan zorgen, dat hij kan opkomen voor zichzelf en grenzen kan aangeven, terwijl hij rekening houdt met de ander. (Laat dat nou de definitie van weerbaarheid zijn…) Je kind is dan een volwassene die zo goed in contact staat met zichzelf, dat hij zich 100% in kan zetten voor zijn werk én daarnaast dus ook goed kan voelen ‘vandaag even niet’, om zich de volgende dag weer 100% in te kunnen zetten.
Volgens mij is dat wat we juist willen, of niet? 😉

Ik denk dat de gemiddelde leidinggevende liever iemand heeft die zich 5x per jaar afmeldt én er die andere ongeveer 200 dagen 100% bent, dan dat je elke dag braaf naar je werk gaat en 70% effectief bent (of minder).

Kijk eens naar jezelf?

Hoe goed zorg jij voor jezelf? Als het jou een dagje niet lukt, ga je dan over al je grenzen heen toch naar je werk? Of meld je je wel eens een dagje ziek?

En hoe doe jij dat met jouw kind(eren)? Geef je ze wel eens de ruimte om een dagje thuis te blijven, niet omdat ze ziek zijn, maar omdat ze gewoon even bij kunnen komen van alle hectiek van schoolweek?

Ik ga wel eens over mijn grenzen. Soms omdat dat stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik het niet kan maken om mijn afspraak af te zeggen. Soms omdat ik weet dat ik datgene wat er gepland staat wel super interessant vind, dus dan ga ik toch. Soms omdat ik weet dat ik vervolgens 1 of 2 dagen vrij ben en dan die ruimte voor mezelf kan nemen.

Ik herken mijn grenzen steeds beter, ik zie ze. Steeds makkelijker kan ik keuzes maken om iets wel of niet te doen. En soms… helpt het Universum een handje mee! Het zal niet de eerste keer zijn (en ook niet de laatste, dat weet ik) dat ik eigenlijk ruimte nodig heb en de ene na de afspraak voor mij afgezegd wordt, omdat de ander niet kan. Geweldig toch! Steeds meer raak ik afgestemd op dat Universum (de Bron, God, maar net hoe je het wilt noemen). Daardoor kan ik steeds beter voor mezelf zorgen.

Dat is wat ik kinderen, ouders, professionals mee wil geven: zorg goed voor jezelf, dan kun je ook beter voor de ander zorgen (werken, leren, enz).
Wat voel je? Waar voel je dat in je lijf? Wat wil je dat vertellen? Wat heb je nu nodig? En hoe kun je ervoor zorgen dat je dat nu (of op korte termijn) in zet?
Als we dat onze kinderen leren, en ze af en toe een keer een dagje lekker thuis houden en samen een filmpje kijken, koekjes bakken, creatief bezig zijn of gewoon lekker niets doen, helpen we allemaal mee aan een gezondere maatschappij!