Hooggevoeligheid in de huidige wereld…
Ik vind het nogal wat, moet ik je eerlijk zeggen.
Ik als professional

Ik mag professioneel gezien van alles achter (of voor) mijn naam zetten. HBO pedagoog, professional, hooggevoeligheidsdeskundige, hooggevoelig sterke wil specialist, schildencoach, trainer enz. Inmiddels ben ik zover dat ik van mezelf kan zeggen dat ik behoorlijk wat kinderen, gezinnen, ouders, volwassenen goed heb kunnen coachen bij hun zoektocht met betrekking tot hooggevoeligheid. Maar dat wil niet zeggen dat het bij mij altijd van een leien dakje gaat.

Want bovenal, het belangrijkste van al, ben ik ook mens. Een hooggevoelig mens…
Ik als mens

En als hooggevoelig mens gebeurt er nogal wat in mij op dit moment.
Een van de kenmerken van hooggevoeligheid, en wat mijn Innerlijk Meisje hoog in het vaandel heeft staan, is ‘graag willen dat het goed gaat met iedereen’, harmonie, gezelligheid.
Een ander kenmerk is ‘diepe verwerking van informatie’. Prikkels komen heftiger binnen, verhalen komen heftiger binnen en worden op een dieper niveau verwerkt.
Zo zijn er natuurlijk nog vele kenmerken die ik aan kan halen, maar laten we het even hierbij houden.

Ik vind het, als mens en als professional, echt verschrikkelijk wat er gebeurd in de wereld. Ik heb momenten dat ik er door overspoeld word, dat ik het allemaal zo onrechtvaardig vind, zo oneerlijk, zo verdrietig. Het maakt me soms dan ook boos en verdrietig en bang.
Emotie… Boos!!

Vorige week ben ik een hele dag boos geweest, op alles en iedereen, maar vooral op mezelf. Een hele dag!! Ik kon het niet loslaten. Het lukte me niet. Ik heb lopen schoppen (niet letterlijk, gelukkig), ik heb in bed gelegen, gedouched, nog een keer in bed gelegen. Het lukte me niet. Van 9u ‘s morgens tot 20.30u ‘s avonds ben ik boos geweest. Wat een onaangename emotie is dat… Verschrikkelijk! En achteraf zei Kalle (mijn man) “maar het heeft er wel mogen zijn, de hele dag”. En daar had hij gelijk in. Het mocht er zijn. De hele dag!

Emotie… Verdriet!!

Ik heb veel verdriet gevoeld de afgelopen week (eigenlijk al 1,5 jaar, maar laten we het recent houden). Ik heb zoveel gehuild. Om het onbegrip van andere mensen, om de verwijdering tussen mensen, om het respect dat op zoveel vlakken ontbreekt. Ik mis de verbinding tussen mensen, het vriendelijke lachen, een knuffel, een aanraking, maar vooral de verbinding in de zin van liefde en respect. Ik mis het gewoon!

Emotie… Bang!!

Ik voel ook veel ‘bang’, angst dat het nooit meer goed komt, dat de wereld waarin we leven (leefden) nooit meer terug komt. Dat de saamhorigheid en de verbinding nooit meer terug komt. Het maakt me angstig: waar gaat dit naar toe?

En toch… Ben ik heel hard bezig…

– Om positief te blijven
– Om mijn liefde te blijven verspreiden
– Om mijn licht te blijven verspreiden
– Om bij mezelf te blijven
– Om mijn eigen keuzes te maken
– Om trouw te blijven aan waar ik voor sta
– Om mijn gevoel er te laten zijn
– Om verbinding te blijven maken/ voelen
– Om … vul maar in, alles om positief te blijven.
En dat valt niet mee. Voor mij (ook) niet.

Heb jij behoefte aan een open en oprecht gesprek? Wil jij die verbinding voelen en ervaren? Mag ik jou ‘besmetten’ met mijn licht en liefde?
Je bent welkom. Welke keuzes je ook maakt. Je bent welkom.